1884-1951
Άγγελος Σικελιανός
Λυρικός ποιητής («τελευταίος απόγονος» τηςΕπτανησιακής Σχολής) - Λευκάδα
Αλαφροΐσκιωτος – 1909 (παραπέμπει στο Γ’ σχεδίασματων Ελεύθερων πολιορκημένων)
Εύα Πάλμερ
Δελφική Ιδέα (Οι Δελφοί - «Ομφαλός της γης»)
Μήτηρ Θεού (1917-1919) – Ένωση μητριαρχικώνθρησκειών
Ο Δελφικός Λόγος - 1927
Άγγελος Σικελιανός
Ύπνος ιερός. Λιονταρίσιος
του γυρισμού, στη μεγάλη
της αμμουδιάς απλωσιά.
Στην καρδιά μου
τα βλέφαρα μου κλεισμένα
και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου…
(Αλαφροΐσκιωτος)
Άγγελος Σικελιανός
Δελφικές Γιορτές – 1927 και 1930 (ΠρομηθέαςΔεσμώτης, Ικέτιδες)
Δύο φορές προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ –1946/47
Πρόλογος στη Ζωή (1915-1917 (1947))
Η συνείδηση της γης μου, Η συνείδηση της φυλήςμου, Η συνείδηση της γυναίκας, Η συνείδηση τηςπίστης, Η συνείδηση της προσωπικής δημιουργίας
Από τα πρώτα δείγματα ελεύθερου στίχου στηνεοελληνική ποίηση, με έντονα μυστικιστικόυπόβαθρο
Το Πάσχα των Ελλήνων (1918-1935)
Άγγελος Σικελιανός
Σαν ήρθε η ώρα
όπου ο άμμος τρίζει κάτω από τα πόδια
ζωντανή φωνή
και τα πανιά σαν κρίνα ανοίγουν μόνα τους στον αέρα,
όλοι οι σύντροφοι
με μια γνώμη, εσπρώξαμε το σκάφος μεσ στη θάλασσα·
και σαν η ορμή μας, βγαίνοντας την πρύμνα απ’ το χαλίκι,
ανάλαφρα το χόρεψε μες στα νερά,
η γη μου φάνηκε μακρά την ίδια ώρα
Άγγελος Σικελιανός
Κ’ η καρδιά υψώθηκε καθώς ο αυγερινός
που, μια στιγμή όμοιος με φλόγα μπιστικού
που ανάφτηκε σε κορφοβούνι,
ανοίγεται άξαφνα στον ουρανό!
«Η Συνείδηση της Γης μου»
Άγγελος Σικελιανός
Φιλία με τον Νίκο Καζαντζάκη (ταξιδεύουν μαζί στοΆγιον Όρος και την υπόλοιπη Ελλάδα)
Επίδραση του Φ. Νίτσε (υπεράνθρωπος)
Ένωση των ανθρώπων σε μία νέα πίστη μέσα από τηναναβίωση αρχαίου ελληνικού πνεύματος
«Δελφική Ένωση» και «Δελφικό Πανεπιστήμιο»
Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών
Φύση – Πολιτισμός
Επίδραση στη Γενιά του ’30 (Σεφέρης, Ελύτης)
Άγγελος Σικελιανός
«Τυραννούσαν την καρδιά μας, Άγγελε, είπα, σε όλο μαςετούτο το προσκύνημα, πολλά και πολύπλοκα ρωτήματα·και τώρα να η απάντηση!
Ο φίλος μου κάρφωσε το γαλάζιο μάτι του απάνω στηνανθισμένη μυγδαλιά· έκαμε το σταυρό του, σαν ναπροσκυνούσε άγιο, θαυματουργό κόνισμα, και κάμποσηώρα έμεινε άλαλος. Και ύστερα, αργά: Ένα τραγούδι, είπε,ανεβαίνει στα χείλια μου· ένα πολύ μικρό τραγούδι, έναχαϊκάι. Είπα στη μυγδαλιά: Αδελφή, μίλησε μου για τοθεό. Κι η μυγδαλιά άνθισε». (Αναφορά στον Γκρέκο)
Οι περίοδοι της δημιουργίας του Α.Σικελιανού
Παγανιστική (1909-1917)
Χριστιανική και δελφική (1917-1934) – επιστροφή στονπαραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο, Δελφική Ιδέα
Ώριμη (1935-1947) - προσγειωμένος λόγος, τραγωδίες(λυρικό δράμα)
1)Ελληνοκεντρική (ελληνικό τοπίο)
2)Ιδεοκεντρική (πνευματική σύνθεση, ύμνος, μουσική)
3)Ανθρωποκεντρική (αρχαίος μύθος που λειτουργείστη σύγχρονη εποχή)
Από τον Λυρικό Βίο
«Η ιερή λαχτάρα για την ίδρυση μιας Κοσμικάσυνθετικής πνευματικής Εστίας, από την οποία...απότο ‘να μέρος ν’ απορρέει η διαφώτιση των όρων γιαμια γενική εκπαιδευτική και ηθική ισορρόπηση τωνλαών, και από το άλλο η εντατική καλλιέργεια ενόςκλίματος πνευματικού, χάρις στο οποίο αυτοί οι ίδιοιλαοί να συμμετέχουνε αυθόρμητα και νασυμπράττουνε στο θαύμα και το χάρμα της απύθμενηςΠνευματικής Ενότητας». (τομ. 1, σ. 41)
Ποιητής – φιλόσοφος - προφήτης
Η κηδεία του Παλαμά - 1943
Ηχήστε οι σάλπιγγες
καμπάνες βροντερές,δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.Βογκήστε τύμπανα πολέμου
οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Κριτική
«Ο λυρισμός του Σικελιανού είναι συχνά πλατύς και μεπλούσια γλώσσα, ένας ορμητικός ποταμός, πλούσιος σεχρώματα και εκφραστικός και χρησιμοποιεί συχνάεικόνες, που ποτέ κανείς δεν τις ξεχνά. Ο λυρισμός τουέρχεται από την ίδια την πηγή, ο κόσμος του από τηφωτεινή ελληνική φύση.
Για τον ποιητή η Φύση δεν είναι αποτέλεσμα αναγωγής σεμια καθολικότητα. Είναι μια αισθητή και χειροπιαστήπραγματικότητα. Είναι η δική του ελλαδική φύση πουμέσα της άνοιξε τα μάτια του και πήρε συνείδηση τουεαυτού του». (Γιάννης Μηλιάδης, Νέα Εστία, 1952)
Κριτική
«…Αγωνίζεται να κλείσει στον κύκλο της βουερής φωνήςτου όλη την ανθρωπότητα. Γυρεύει και διδάσκει τηνενότητα, τη συναδέλφωση του ανθρώπου με τονάνθρωπο, τη λύτρωσή του από τις «ματαιότητες» και τηντελείωση γύρω από μερικές κεντρικές, καθολικές αρχέςκαι ιδέες «δελφικής καταγωγής», σχεδόν απόλυτασχηματικές, πρακτικά εντελώς ανεδαφικές καιμουσειακές, μα που έχουν ένα μεγαλείο και μιαχρησιμότητα σα σύμβολα μονάχα, σαν ποιητικάσυνθήματα…» (Ανδρέας Καραντώνης, Νέα Εστία, 1952)